Wieś, siedziba gminy dla 10 pozostałych wsi i kolonii ma tradycje sięgające XIV w. Tutejsze obszary były własnością klasztorów, rodów rycerskich i pobliskiego Lubania, a budowali swoje domy i Niemcy, i czescy eksulanci (uciekinierzy na skutek prześladowań religijnych), a początek dali Bieżuńczanie, plemię zachodniosłowiańskie, serbołużyczanie. Siekierczyn zasłynął w swoim czasie produkcją wyszukanej tkaniny – adamaszku, wytwarzanym głównie w Rudzicy, a już w XX w. – kopalinami. O ile bazalt dobywany jest nadal o tyle węgiel brunatny, którego kopalnie (głębinowe, a nie odkrywkowe!) już nie budzi zainteresowania górników. Tędy wiodła jedna z najbardziej popularnych dróg kupieckich, bowiem kiedy nieodległe Goerlitz otrzymało kłopotliwe dla wędrownych kupców „prawo składu”, zmuszające handlowców do kilkutygodniowych postojów, to wytyczyli dla swoich wozów nową drogę, przez Zittau, Frydland i Siekierczyn, by stąd decydować, czy kierować się na wschód, na Śląsk, czy do portów Bałtyku i Morza Północnego.